Şu an ben bunları yazarken ev arkamda dikiliyor, ekrandan yazdıklarımı okuyor. “Ben sana dedim o kadar” diyor. Ekliyor sonra da: “Böyle evi bu kadar ucuza buldun diye nasıl da sevindin değil mi çakal”. Bu evin götü kalkık biraz. Ev insanın yuvası olur, insan kendini rahat hisseder evin içinde. Sığınacak bir liman, atlayacak bir kucaktır ev. Kalabalıktan ve hayatın yoğun temposundan kaçıştır. En azından bir ‘ev’den beklenen budur. Yoksa ne yapayım ben öyle evi. İsterse saray olsun, isterse uzay üssü. Huzur alamıyorsam ne anlamı kaldı orada yaşamanın? Bizim ev geldiğimde “abi birer bira alalım, laflarız biraz” diye karşılıyor beni. “Ulan” diyor, “Ne yapacaksın bomboş evi, çık dışarıya para harca biraz, gönüller şen, kafalar rahat olsun.” Gece oluyor, uyuyayım diyorum, ona da müsaade etmiyor. Başlıyor kalorifer boruları çınçın ötmeye. Tüm mimariyi, inşaatı kendine benzetti eşşoğleşşek. “Ne uyuyorsun be!” diye tepki veriyor. Bu ani çıkış karşısında tırsıyorum biraz ama çatırmıyorum tabi, bir eve ses çıkaramadı demesinler arkamdan. Ev devam ediyor konuşmasına: “Bak Doors’da parti başlamak üzere. Al yanına iki kişi akın, eğlenin” diyor. Bir olur, iki olur… E biz de insanız, üçüncüsünde dayanamıyorum artık. “Yeter ulan, gidiyorum. Bir daha mı geleceğim dünyaya!” diye haykırıyorum. “Helal abime” diye veriyor gazı gönderiyor.
Bugün fark ettim ki ev eşyaları da buna benzemiş iyice. Televizyon yavşak olmuş iyice. Salona çakmak almaya gitsem, görmesiyle “diskovriyi açayım mı abi” diye tutturması bir oluyor. Aptal kutusu diye diye cidden aptal ettik çocuğu. Kablolu bağlattık “diji”yim diye geziyor, tuhaf tuhaf espriler yapıyor etrafta. Ev içinde zor durumda kalıyoruz. Çamaşır makinesi ayrı bir cins. Tam bir hayta. Adam edemedik. Çalışmak yok, didinmek yok. Varsa yoksa tembellik, varsa yoksa keyif. Bir işi de tam yap çamaşır makinesi, yok. Ya tamamen bozul ya da doğru çalış çamaşır makinesi, yok. E o zaman “çek git banyodan boşuna yer kaplama çamaşır makinesi”. Başlıyor ağlamaya. Zıplıyor da zıplıyor. Tüketici yüreği işte, atamıyorum da. Ne yapacağım bilmem ki.
Her şeyi geçtim de, buzdolabı bir bozuk bu aralar. Ne zaman mutfağa girsem kesiyor çalışmayı. Birkaç kere derdini sordum, farkında olmadan bir ayıp mı ettim diye dilini arıyorum biraz. “yok abi kendimle ilgili” dedi kestirip atıyor. “O zaman neden sadece bana triplisin oğlum” diyorum “yanlış anlamışsın abi sen” diye çeviriyor. Bizim diğer ev ahalisine bir yamuğu yok ki, canavar gibi soğutuyor, donduruyor, gerekirse kokteyl için çeşit çeşit buz hazırlıyor. Ben gelince “buzzmmmdıtt” diyor susuyor alet. Bu da bir tuhaf. Böyle değildi bunlar.
Ev yüzünden hep. Beyaz eşyaya yüz vermeyeceksin arkadaş, bunu bilir bunu söylerim. Aman dikkat. Siz siz olun, evle beyaz eşyayla televizyonla falan fazla muhatap olmayın. Tepenize çıkıverirler.
Saygılarımla efendim...
